| متولد | ۱۹ فوریهٔ ۱۸۵۹ قلعه ویک، سوئد |
|---|---|
| مرگ | ۲ اکتبر ۱۹۲۷ (۶۸ سال) استکهلم |
| ملیت |  سوئد |
| رشته فعالیت | شیمی، فیزیک |
| محل کار | دانشگاه صنعتی کی تی اچ |
| دانش‌آموختهٔ | دانشگاه اوپسالا دانشگاه استکهلم |
| دلیل شهرت | به منظور فرضیه تفکیک الکترولیتی |
| جوایز |  جایزه نوبل شیمی (۱۹۰۳)مدال فرانکلین (۱۹۲۰) |
سوانت آرنیوس (سوئدی: Svante Arrhenius ۱۹۲۷–۱۸۵۹) شیمیدان اهل سوئد که برندهٔ جایزهٔ نوبل شیمی در سال ۱۹۰۳ شد.
آرنیوس معتقد بود که اسیدها و بازها هنگام حل شدن در آب، به طور جزیی یا کامل تفکیک می‌شوند و ذره‌های بارداری به نام یون، پدید می‌آورند. این ایدهٔ آرنیوس، در زمان خود، یک ایدهٔ انقلابی بود. به طوری که اغلب شیمیدان‌ها بر این باور بودند که مولکول‌ها نمی‌توانند به یونهای مثبت و منفی، شکسته شوند. به همین دلیل، با دادن کرسی استادی به وی، مخالفت کردند؛ اما شیمیدان‌های جوان در پژوهش‌های خود، به نتایجی دست یافتند که با نظریه آرنیوس، همخوانی داشت. این روند، ادامه یافت تا اینکه در سال ۱۹۰۳ میلادی، جایزهٔ نوبل شیمی به وی، اهدا شد.
سوانت آرنیوس شیمیدان سوئدی طی پژوهش‌هایی که در دههٔ ۱۸۹۰ روی رسانایی الکتریکی و برقکافت ترکیب‌های محلول در آب انجام می‌داد، به نظریه‌ای برای اسیدها و بازها دست یافت. او اسید را ماده‌ای تعریف کرد که در آب حل می‌شود و یون هیدروژن ((H+)aq) یا پروتون پدید می‌آورد. از نگاه او گاز هیدروژن کلرید ((HCl)g) چنین ماده‌ای است؛ زیرا به هنگام حل شدن در آب، یونهای هیدروژن ((H+)aq) و کلرید ((Cl-)aq) پدید می‌آورد. محلول آبی حاصل که این یون‌ها را دارد، هیدروکلریک اسید نامیده می‌شود (شکل ۲، الف). مطابق نظریهٔ آرنیوس، باز، ماده‌ای است که به هنگام حل شدن در آب یون هیدروکسید ((OH -)aq) پدید می‌آورد. برای مثال، از دید آرنیوس NaOH یک باز است؛ زیرا بر اثر حل شدن این ترکیب یونی در آب، یونهای سازندهٔ آن از هم جدا می‌شود و یونهای هیدروکسید را در آب آزاد می‌کند.
